ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ!!!!

Παρατηρούμε εδώ και κάποια χρόνια, μιά μετάλλαξη σε όλους τους τομείς της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας.
Ενας απ αυτούς είναι και η έννοια της απεργίας και του συνδικαλισμού ως ευρύτερη μα και εξειδικευμένη έννοια.
Σα πρώτη παρατήρηση μου έρχεται η παθητική απεμπόληση των ιστορικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου, συλλογική και ατομική.
Τα συνδικάτα εδώ και χρόνια αποδέχονται παθητικά τις αλλαγές της κάθε νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, καλύπτοντας τις ευθύνες τους με παχυλά λόγια και ανούσιες 24ωρες απεργιούλες.
Ουσιαστικά αφήνοντας τον εργαζόμενο στο έλεος του κάθε νεοφιλελεύθερου που κυβερνάει η αντιπολιτεύεται και του φταίνε τα ΜΜΕ!
Το αντάλλαγμα όλων των εργατοπατέρων που ωθούν τους εργαζόμενους στη κατάντια, είναι μια θεσούλα στη βουλή και μια εφάπαξ αναγνώριση των υπηρεσιών που πρόσφεραν στο σύστημα!
Η κάθε ανόσια και ανούσια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση καταφέρνει να περάσει τέτοιους νόμους, ώστε απο τη μια να διώκει ουσιαστικά τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατί δε τους ελέγχει και από την άλλη κάνει στρατιές μισθοσυντήρητων που όμως δε μπορεί να τους εξασφαλίσει πλήρες ωράριο, με κανονικές και ανθρώπινες αποδοχές.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια κοινωνία με 90% υπαλλήλους δημόσιους και ιδιωτικούς, πλήρως εξαρτώμενους ειτε απο τη κυβέρνηση ειτε απο τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που σιγά σιγά τους αποκόπτουν το δικαίωμα στη δουλειά και την ανθρώπινη διαβίωση, δηλώνοντας οτι δε μπορούν να καλύψουν το ωράριο και τις αποδοχές.
Εκεί φυσικά τα συνδικάτα απαντούν με αναποτελεσματικές διαπραγματεύσεις και σε ποδαροδρομιακούς «αγώνες» της μιας μέρας γιατί «δε κάνει να μπούμε και στη μύτη αυτών που θα μας κάνουν βουλευτές!»
Από την άλλη έχουμε το φαινόμενο του Έλληνα που έχει σιχαθεί όλες αυτές τις ψευτιές, συντεχνιακές , κομματικές και κυβερνητικές και κλεισμένος στο καβούκι του καναπέ και της ζάντας, προσπαθεί να περισώσει ο,τι έχει απομείνει από τη ζωή του:
Μιά χούφτα αξιοπρέπεια μέσα από τη σιωπή του. Μέσα από ένα μικρόκοσμο που περιλαμβάνει την άκρως στενή οικογένεια του και τα «συμφεροντάκια του» που τελικά του τα αφαιρούν χωρίς να πάρει χαμπάρι.
Έχουμε και το φαινόμενο του ΚΚΕ που κατορθώνει πάντα να διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα (?) με το να αναγνωρίζει οτι μόνο αυτοί «περπατάνε» καλλίτερα στους δρόμους (γιατί τίποτε άλλο δε καταφέρνουν), κάνοντας
τους εαυτούς τους γραφικούς και τους όποιους αγώνες καταδικασμένους!!!!!
Μέσα σε όλη αυτή τη κατάσταση είναιεπιτακτική η ανάγκη ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ του κινήματος των εργαζομένων και η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ του.
Αυτό θα συμβεί μέσα απο τη συνειδητοποίηση οτι τίποτε παλιό δε πρόκειται να πάει μπροστά το κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Όλα αλλάζουν ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ, όσο τα κόμματα τα παραδοσιακά και οι πολιτικές τους, καθώς και τα ανδρείκελα τους στούς θώκους του συνδικαλισμού, μόνο απάθεια και απέχθεια για το κόσμο της εργασίας φέρνει!!
Αυτό θα συμβεί επίσης, όταν καταλάβει ο κάθε μη προνομιούχος οτι κανείς δεν είναι πιο ικανός απο τον ίδιο να αναλλάβει τα ινία του κάθε αγώνα. Να ψάξει δίπλα του και θα βρεί και άλλους πολλούς που σίγουρα υπάρχουν με τις ίδιες ανησυχίες και να αυτοργανωθούν.
Οι παλιές παραδοσιακές μορφές πάλης και αγώνα δε πείθουν πια.
Το καθεστώς (γιατί περι καθεστώτος πρόκειται) των βολεμένων και αναποτελεσματικών πολιτευτάδων και εργατοπατέρων του παλιού μεταδικτατορικού πολιτικού συστήματος, που ακόμα μας θεωρούν αρνάκια που τους ψηφίζουμε, μόνο γέλωτα φέρνουν και εκνευρισμό.
Ας απορρίψουμε λοιπόν όλα και όλους που θυμίζουν τη μιζέρια και την αποτυχία να πάνε μπροστά το μη προνομιούχο. Ας αναζητήσουμε πιο δράστικες και σύγχρονες μορφές πολιτικής και αγώνα, μέσα απο την αυτο-ενεργοποίηση του καθένα μας.
Ας σκεφτούμε οτι δε χρειαζόμαστε το καθε πολιτευτή και συνδικαλιστή που είναι παρατημένος κάπου στο 74, να μας πεί τι θα κάνουμε, ούτε το δελτίο των 8 για να πάρουμε γραμμή!
Ας γίνουμε επιτέλους ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ!!!!